Onze cliënten komen en zijn dichtbij. En wij bij hen. Hoe zorgen we ervoor dat we ons werk op een goede manier kunnen doen, fysiek en online, en daarbij een goed evenwicht tussen veiligheid en menselijke maat kunnen vinden? Hoe kunnen we daarin cliënten de ruimte geven en oog houden voor hun behoeften? En hoe zorgen we ervoor dat we een gezonde afstand van het werk en van de cliënten houden?

Ons werk heeft de afgelopen jaren veel in de aandacht gestaan en tot discussie geleid in samenleving en politiek. Dit terwijl het echte werk op de vloer voor veel mensen ongezien blijft. Hoe gaan we om met de geslotenheid en de veiligheidsrisico’s die de samenleving voelt rond forensische zorg? Hoe zorgen we voor vertrouwen van de samenleving in onze zorgketen? Hoe maken we onze afwegingen inzichtelijk en begrijpelijk en hoe zorgen we voor een veilige stap terug in de samenleving voor onze cliënten?

We hebben te maken met veel tegengestelde belangen in en een grote druk op de uitvoering in ons werk. Als iets mis gaat, kan dat direct ingrijpende gevolgen hebben. We hebben als sector flinke stappen gezet. Hoe kunnen we onze professionele kennis en ervaring over structuur, zorg en organisatie van ons werk delen en dichter bij elkaar komen? En hoe kunnen we die succesvol opschalen om de zorg en de zorg voor veiligheid beter maken?

Corona heeft grote gevolgen voor ons werk. Hoe kunnen we de zorg en veiligheid bieden die nodig is, terwijl we op anderhalve meter en soms online moeten functioneren? Hoe gaan we om met de impact van de sociale component: gesloten voor bezoek maar als behandelaars (te) dichtbij? Wat betekent dat voor de inhoud van ons werk? Wat verandert er, wat kan er wel/niet? Waar liggen kansen voor ons werk en onze manier van werken?